Σ΄αρρωσταίνει ύπουλα
Σε φέρνει πιο κοντά στο θάνατο
Πιο κοντά στο φόβο
Πιο κοντά στο βίωμα
Πιο κοντά
Κι ίσως γι’ αυτό το αγαπάς
Ίσως γι’ αυτό το χρειάζεσαι
Ίσως
Δεν ξέρω
Επειδή σε προετοιμάζει κάπως
Σου υπενθυμίζει πόσο λίγος είσαι
Και μικρός
Και θνητότατος
Κι έτσι σκέφτεσαι λιγότερο
Απολαμβάνεις περισσότερο
Πονάς λιγότερο
Νιώθεις περισσότερο
Αλλά επιμένεις
Κάθε φορά που το σβήνεις
Και το πετάς
Είναι η τελευταία
Κι όμως γυρνάς
Ξανά στο πακέτο
Και τραβάς το επόμενο
Με ενοχή
Και τρυφερότητα συνάμα
Με προσοχή το ανάβεις
Κι αυτό καίγεται για σένα ξανά
Πάντα το ίδιο
Πάντα έτοιμο
Κι εσύ το αναπνέεις σαν να ήταν οξυγόνο
Ή ακόμα σαν να ‘ταν η ίδια η ζωή σου
Μα είναι η ίδια η ζωή σου
Σ’ αυτό χρωστάς το πώς τη ζεις
Κι έχετε περάσει τόσα μαζί
Τότε γιατί όταν τελειώσει το λιώνεις κάτω απ’ το παπούτσι;
Από θυμό
Δε θέλεις και σε ‘κανε σοφό.
Δύσκολη η σοφία
Τελευταία φορά.
