"M' έναν τρόπο που, (νομίζω) σου 'χω ξαναπεί, μάλλον δε θα τον ξεχάσω ποτέ μου... "

Και τι να κάνει και η ποίηση;
Ακολουθεί τους καιρούς.
Βέβαια άλλοτε μένει πίσω
κι άλλοτε μας προσπερνά,
αλλά κυρίως συμβαδίζει.

Για το ρυθμό μάλιστα σου μιλάω.
Δες τα έπη και τις αρχαίες τραγωδίες
θέαμα σωστό
να τρίβεις τα μάτια σου είναι
πώς οι άνθρωποι αυτοί
δε γνώρισαν τίποτε απ' τον κόσμο
και πώς όλα τα κατάφεραν.

Δες μετά τους μεσαιωνικούς
δες τα δημοτικά
πώς είναι όλα τοποθετημένα
στη θέση την πρέπουσα
ως οι άνθρωποι
κάτω απ' το ζυγό της γης
κάτω απ' το ζυγό της άγνοιας
στείροι κι όμως δημιουργικοί
πώς γλίτωσαν.

Έχει τον τρόπο της η ποίηση
να επιβιώνει, σου λέω.
Κοίτα και σήμερα, κοίτα!
Ψάχνω το ρυθμό, ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω.
Τίποτα.
Πουθενά ο ρυθμός. Πού πήγε;
Κρύφτηκε για λίγο.
Μέχρι να βρούμε κι εμείς
το ρυθμό μας ξανά.
Μέχρι να προσαρμοστούμε.

Δεν είναι να απορείς λοιπόν
που με τρομοκρατεί ο έρωτας
που με τρομοκρατούν το "ποτέ" σου
και το "πάντα" σου.

Μ' όλα αυτά που γύρω μου ακούω
και βλέπω και μυρίζω και γεύομαι
κι αγγίζω και παρατηρώ
ή δεν παρατηρώ
μέχρι κι η καρδιά μου μπερδεύεται.

Κι ο έρωτας έχει δικό του ρυθμό.
τον πιο ωραίο.
τον πιο σιγανό.
και μου μοιάζει σήμερα τόσο ασυνάρτητος...