Η γιρλάντα

Αυτό το κορίτσι
στο μέσα καθρέφτη
ολοένα ξεμάκραινε.

Μόνο το βλέμμα της έμενε
δεν ξεθώριαζε ποτέ
δε χανόταν.

Σα σε κάδρο που 'χα στήσει
και σιγά σιγά
πείραζα στο φακό το ζουμ.

Μόνο που δεν ήταν ευτυχισμένη.
Ένα θυμό είχε, μεγάλο, στο βλέμμα.
Και μια λύπη.

Αυτή η λύπη...
Όλη δική μου ήταν.
Κι όλο προσπαθούσα να την ξορκίσω.

Πρώτα, γέμισα το δωμάτιο χρώματα.
Νόμιζα πως έτσι θα την ευχαριστούσα.
Τίποτα λευκό και γκρι και μαύρο δεν άφησα.

Έπειτα, αγόρασα παιχνίδια
παιχνίδια όλων των ειδών
και τ' άφησα στα ράφια.

Τέλος, της έφτιαξα μια θαλάσσια γιρλάντα.
Τη στόλισα με χάντρες και πολύτιμα πετράδια.
Την κρέμασα στον τοίχο.

Της άρεζαν τόσο τα κοχύλια...
Πάντα ονειρευόταν πως ήταν γοργόνα
και κολυμπούσε στους απέραντους  γαλάζιους ωκεανούς.

Πως φρόντιζε τα κοράλλια
έτρεφε τα μαργαριτάρια
και τους άλλους θησαυρούς

και ζούσε μαζί τους
αγαπημένα, ευτυχισμένα,
χωρίς θ υ μ ό , χωρίς λ ύ π η.

Ξανακοίταξα μέσα μου.
Τίποτα.
Ο ίδιος θυμός, συνέχιζε να ξεμακραίνει.

Κι αυτή η λύπη, θεέ μου...
Με κομμάτιαζε.
Σα να ήμουν εγώ.

Τώρα δεν τη βλέπω πια.
Κρίμα, κι ήταν όμορφη σαν κούκλα
πορσελάνινη, ευαίσθητη, μικρή, αθώα.

Μονάχα στη θύμισή μου τη φέρνω
κάθε που φυσάει δυνατά και κάτι νιώθω από μέσα μου να ξεριζώνεται.
Είναι η ίδια λύπη.

"M' έναν τρόπο που, (νομίζω) σου 'χω ξαναπεί, μάλλον δε θα τον ξεχάσω ποτέ μου... "

Και τι να κάνει και η ποίηση;
Ακολουθεί τους καιρούς.
Βέβαια άλλοτε μένει πίσω
κι άλλοτε μας προσπερνά,
αλλά κυρίως συμβαδίζει.

Για το ρυθμό μάλιστα σου μιλάω.
Δες τα έπη και τις αρχαίες τραγωδίες
θέαμα σωστό
να τρίβεις τα μάτια σου είναι
πώς οι άνθρωποι αυτοί
δε γνώρισαν τίποτε απ' τον κόσμο
και πώς όλα τα κατάφεραν.

Δες μετά τους μεσαιωνικούς
δες τα δημοτικά
πώς είναι όλα τοποθετημένα
στη θέση την πρέπουσα
ως οι άνθρωποι
κάτω απ' το ζυγό της γης
κάτω απ' το ζυγό της άγνοιας
στείροι κι όμως δημιουργικοί
πώς γλίτωσαν.

Έχει τον τρόπο της η ποίηση
να επιβιώνει, σου λέω.
Κοίτα και σήμερα, κοίτα!
Ψάχνω το ρυθμό, ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω.
Τίποτα.
Πουθενά ο ρυθμός. Πού πήγε;
Κρύφτηκε για λίγο.
Μέχρι να βρούμε κι εμείς
το ρυθμό μας ξανά.
Μέχρι να προσαρμοστούμε.

Δεν είναι να απορείς λοιπόν
που με τρομοκρατεί ο έρωτας
που με τρομοκρατούν το "ποτέ" σου
και το "πάντα" σου.

Μ' όλα αυτά που γύρω μου ακούω
και βλέπω και μυρίζω και γεύομαι
κι αγγίζω και παρατηρώ
ή δεν παρατηρώ
μέχρι κι η καρδιά μου μπερδεύεται.

Κι ο έρωτας έχει δικό του ρυθμό.
τον πιο ωραίο.
τον πιο σιγανό.
και μου μοιάζει σήμερα τόσο ασυνάρτητος...

Αποτσίγαρα

Σ΄αρρωσταίνει ύπουλα

Σε φέρνει πιο κοντά στο θάνατο

Πιο κοντά στο φόβο

Πιο κοντά στο βίωμα

Πιο κοντά

Κι ίσως γι’ αυτό το αγαπάς

Ίσως γι’ αυτό το χρειάζεσαι

Ίσως

Δεν ξέρω

Επειδή σε προετοιμάζει κάπως

Σου υπενθυμίζει πόσο λίγος είσαι

Και μικρός

Και θνητότατος

Κι έτσι σκέφτεσαι λιγότερο

Απολαμβάνεις περισσότερο

Πονάς λιγότερο

Νιώθεις περισσότερο

Αλλά επιμένεις

Κάθε φορά που το σβήνεις

Και το πετάς

Είναι η τελευταία

Κι όμως γυρνάς

Ξανά στο πακέτο

Και τραβάς το επόμενο

Με ενοχή

Και τρυφερότητα συνάμα

Με προσοχή το ανάβεις

Κι αυτό καίγεται για σένα ξανά

Πάντα το ίδιο

Πάντα έτοιμο

Κι εσύ το αναπνέεις σαν να ήταν οξυγόνο

Ή ακόμα σαν να ‘ταν η ίδια η ζωή σου

Μα είναι η ίδια η ζωή σου

Σ’ αυτό χρωστάς το πώς τη ζεις

Κι έχετε περάσει τόσα μαζί

Τότε γιατί όταν τελειώσει το λιώνεις κάτω απ’ το παπούτσι;

Από θυμό

Δε θέλεις και σε ‘κανε σοφό.

Δύσκολη η σοφία

Τελευταία φορά.

Εγκλωβισμένος Πόθος

θέλω να νιώσω ξανά
εκείνο το συγκινητικό ανατρίχιασμα
το βούρκωμα σχεδόν
τη στιγμή που με φιλάς.

θέλω να ζήσω ξανά
εκείνο το πρώτο βράδυ μας
εκείνη την άμετρη τρέλα
τη στιγμή της απόφασης.

θέλω να ξυπνήσω ξανά
4 το πρωί στα χέρια σου
και να κάνουμε έρωτα
μέχρι το πρώτο φως.

θέλω να γυρίσω ξανά
σ' αυτό το ίδιο σπίτι
και για μια φορά
να μην το βρω αδειανό.

θέλω να πάω ξανά
σ' εκείνη την παράσταση
για να σε γνωρίσω
απ' την αρχή.

θέλω να δω ξανά
το χέρι σου στη μέση μου
το πρόσωπό σου στο προσκεφάλι μου
τη ζωή σου να ακουμπά στη δική μου ζωή.

θέλω να σου πω ξανά
τα ίδια εκείνα λόγια
που 'χεις πει κι έχεις ακούσει
και κάθε λέξη να εννοώ αληθινά.

θέλω την επόμενη φορά
που θα με δεις να σου' χω λείψει
ουσιαστικά, βαθιά
να πονάει το κορμί σου.

θέλω απο εδώ κι ως το εξής
να είσαι μόνο δικός μου
να μ' ακουμπάς μ' ενδιαφέρον
να μου μιλάς ειλικρινά.

θέλω να μη χάνουμε στιγμές
να μη σπαταλάμε χρόνο
να μην το μετράμε
να ζούμε την κάθε ώρα που είμαστε μαζί μαζί.

θέλω να μη φοβάσαι να με κοιτάς
να μη φοβάσαι να με πονάς
να μη φοβάσαι να με χρειάζεσαι
να μη φοβάσαι να μου μιλάς.

θέλω στον επόμενο καβγά
να με σταματήσεις απότομα
και να μου πεις "βλαμμένη,
κοίτα τον ουρανό, ο ήλιος δύει.
Είναι τόσο όμορφα..."

Αντικατοπτρισμός

Είναι κι αυτός ένας τρόπος
να βρεις τον εαυτό σου
θα έλεγα.
Ψάχνοντας στα βλέμματα
των άλλων να δεις
το είδωλό σου.
Αυτός δεν είναι άλλωστε
ο λόγος που τους κοιτάς
στα μάτια;
Κι είναι κι αυτά τα διαβολεμένα
άλλοτε μισόκλειστα, άλλοτε θολά,
άλλοτε κρυμμένα.
Κι όλο ψάχνω, ψάχνω
για καινούρια μάτια και
πρόσωπα.
Και θα συνεχίσω,
μέχρι να ξεμείνω από καθρέφτες
και να βρω εσένα.

Ιδανικά

Το ιδανικό θα ήταν
να μπορούσα να σου πω
τι σκέφτομαι
χωρίς να το σκεφτώ.
Να μπορούσες κι εσύ
να καταλάβεις
πότε να σωπαίνεις
και πότε να μου μιλάς.
Το ιδανικό θα ήταν
να ήξερες
πότε να μη μ' αφήνεις μόνη μου
και πότε να φεύγεις.
Να ερωτευόσουν
κάτι παραπάνω από εμένα
κι όχι μόνο
το είδωλό σου στα μάτια μου.
Το ιδανικό θα ήταν
να γνώριζες
πως δεν υπάρχει πιο κατάλληλη ώρα να μου ψιθυρίσεις "σ' αγαπώ"
από εκείνη που κομματιάζομαι εμπρός σου.
Να ' χες τη δύναμη
να με βάλεις στο κρεβάτι
όταν απ' τον πόνο
δεν μπορώ να κουνηθώ.
Το ιδανικό για μένα
θα ήταν για σένα σκοτωμός.

Έρως-Θάνατος

Χυδαίο, να σκοτώνεις τον έρωτα,
μιας νεράιδας, για σένα.

Χυδαίο και να ερωτεύεσαι το θάνατο,
ειδικά αν δεν πρόκειται για το δικό σου.


Γιατί να ερωτεύεσαι το δικό σου θάνατο,
είναι δειλία, αγαπητέ μου,
κι όχι χυδαιότητα.

Γιατί να σκοτώνεις τον έρωτά σου για μια θεά
είναι φρόνιμο κι όχι χυδαίο.


Κι όταν ο θάνατος σκοτώνει τον έρωτα,
είναι αναπόφευκτο,
γιατί αποτελεί υπενθύμιση,
πως το αντικείμενο του πόθου
είναι τρωτό.

Κι όταν ο έρωτας σκοτώνει το θάνατο
είναι ευτυχία, και για τους δυο.