Μινώταυρος

Μια εικόνα ενός άνθους
που ένα πρωί σκάει σαν πυροτέχνημα
κι έπειτα μαραζώνει
κι επιστρέφει ξανά στο χώμα
είναι η ελπίδα μου
πως κάτι θ' αλλάξει.

Νιώθω κάπως σαν τραγικός Θησέας
που κάνει κύκλους
ανάμεσα σε δαιδαλώδεις λαβυρίνθους
ανήμπορος να δραπετεύσει
χωρίς την Αριάδνη
που τον πρόδωσε.

Μόνο τρέχω, ασταμάτητα.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω
από το τέρας της σκέψης μου.
Κι όμως, οι βρυχηθμοί του
με καταδιώκουν
και συνεχώς με πλησιάζουν.

Ώσπου συνειδητοποιώ
πως καλύτερα είναι να παραδωθώ στην οργή του.
Δεν μπορώ να ξεφύγω.
Ακόμη κι αν είχα το μύτο,
το ταξίδι προς την Αθήνα
θα ήταν μοναχικό.