Η Υπογραφή

Δεν είχα ιδέα, στ' ορκίζομαι.
Όταν ξεκλείδωνα τον ουρανό, όταν ξύπναγα τον ήλιο.
Δεν μπορούσα να φανταστώ, πως το φως σου προκαλούσε αλλεργία.
Όλο αυτό το φως.
Μια χούφτα ηλιαχτίδες σε κάθε γωνιά.
Ήθελα μόνο να ξορκίσω το φόβο σου.
Ήθελα μόνο να ψάξεις και να δεις πως δε σου κρύβω τίποτα.
Κι εγώ σ' αρρώστησα.
Κι όταν, έπειτα, έδιωχνα τη μέρα κι έριχνα σκοτάδι.
Στ' ορκίζομαι, δεν είχα ιδέα.
Δεν ήξερα πως το σκοτάδι σε πονάει και σου ξεσκίζει τα ρούχα
και σε μεταμορφώνει σε τέρας.
Στ' ορκίζομαι.
Ήθελα μόνο να ακούσεις τ' αστέρια, πώς κλαιν, πώς γελούν, πώς μιλούν, πώς τραγουδάνε, πώς μαλώνουν.
Ήθελα μόνο να δεις πώς μπαίνει η Πανσέληνος βασίλισσα
σε τούτο το στερέωμα το μαγικό και βάζει τάξη.
Κι εγώ σε άλλαξα.
Κι όταν τα ξανακλείδωνα όλα για να ξεκουραστείς για λίγο
μ' εκδικούσουν στον ύπνο σου ακόμα.
Έμπηγες τα νύχια σου στη σάρκα μου και μάτωνα.
Το βαθύ εκείνο κόκκινο ήταν τ' αγαπημένο σου χρώμα.
Κι έτσι όπως ήμουν μες στο αίμα, μ' αγάπησες για τούτο το θέαμα που σου πρόσφερα.
Και κάθε πρωί τα ξέχναγες όλα.
Κι εγώ σ' αγάπησα.
Αλήθεια, δεν είχα ιδέα.
Δεν είχα ιδέα πως αποζητούσες το ημίφως της πρώτης μου ζωής.