Πάντα έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις

Κι είναι γλυκό σαν το φιλί

Και πικρό σαν τον πρωινό καφέ

Το συναίσθημα

Κι είναι άξαφνο

Σαν τη συνειδητοποίηση του εγωισμού σου

Όταν κοιτάς τριγύρω

Κι οι άλλοι είναι «μεγάλοι» και «μικροί»

Κι όχι «μεγαλύτεροι» ή «μικρότεροι» ως οφείλουν

Κι είναι δυνατό

Ωσάν γροθιά στο στομάχι

Που σ’ ανακατεύει και σε σφίγγει ως τα μέσα σου

Κι είναι μοιραίο

Γιατί ξέρεις από πριν

Πως κάθε φορά που το βιώνεις λιγοστεύει

Και στο τέλος θα σ’ έχει ξοδέψει ολόκληρο

Έτσι που να μην μπορείς να νιώσεις τίποτε.